ظلم به پرسپولیس، از این بالاتر؟

همشهری آنلاین- بهروز رسایلی: در یکی از پرتکرارترین اتفاقات دو دهه اخیر، پرسپولیس باز هم بدون مدیرعامل مانده است؛ حادثه‌ای که فقط در طول یک سال گذشته برای سومین بار است رخ می‌دهد. بعد از استعفای شبیه به «فرار» محمدحسن انصاری‌فرد، فعلا رسول‌پناه سرپرستی موقت باشگاه را بر عهده گرفته؛ کسی که هنوز هم منشأ اصلی حضور خودش در باشگاه مشخص نیست و بسیاری به طعنه او را «دندانپزشک وزیر» می‌نامند.

موضوع اما زمانی غم‌انگیزتر می‌شود که می‌بینیم حتی در همین محدودیت‌های موجود هم گزینه‌های نسبتا مطلوب برای زمامداری باشگاه وجود دارند، اما موانع مدیریت دولتی آنها را از پرسپولیس دور می‌کند. به عنوان مثال علی‌اکبر طاهری یکی از مدیرانی است که اثرگذاری مثبت او در باشگاه قابل انکار نیست. اگر از گاف تاریخی طاهری در داستان بازگرداندن طارمی به پرسپولیس و محرومیت باشگاه بگذریم، او در بسیاری از موارد منشأ اثر بود؛ از ایجاد درآمدهای پایدار مالی با راه‌اندازی سرویس‌های پیامکی تا احیای قراردادهای بلندمدت با بازیکنان و تشکیل یک تیم خوب و استخواندار که حتی با وجود محرومیت از دو پنجره نقل‌وانتقالاتی هم به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسید.

طاهری همین امروز که باشگاه تا خرخره گرفتار است می‌تواند به پرسپولیس کمک کند، اما قانون منع به کارگیری بازنشسته‌ها در مناصب دولتی باعث شده آب در کوزه و سرخپوشان تشنه‌لب باشند! جالب است که مجری قانون اینجا باشگاه‌هایی مثل پرسپولیس و استقلال را «دولتی» حساب می‌کند و برای‌شان محدودیت قائل می‌شود، اما وقتی بحث کمک مالی وزارت وزرش به سرخابی‌ها می‌شود، مجلس با «حرفه‌ای» خواندن آنها جلوی کمک را می‌گیرد. این یعنی سرخابی‌ها بودجه دولتی نمی‌گیرند و هیچ سود دیگری از این ناحیه نمی‌برند، اما مشمول همه محدودیت‌های مدیریت دولتی می‌شوند. انصافا آیا این ظلم نیست؟

طاهری قطعا می‌تواند به پرسپولیس کمک کند، اما به خاطر بازنشستگی راهی به حریم سرخ ندارد، همانطور که محمد دادکان و حمیدرضا گرشاسبی با همین مشکل مواجه هستند. خنده‌دار است که گرشاسبی به خاطر بازنشستگی از مدیریت پرسپولیس عزل شد، اما الان مدیرعامل پیکان است!